sakinleştim ama nasıl sakinleştim.
ne fırtınalar koptu da zar zor durulttum suları sırf gönlümdeki teknede yol alanlar boğulmasın diye.
kınadığım hayatı yaşadığımı fark ettim bu gece. dalga geçtiğim kuzenim gibi okulu bitirip paşa paşa döndüm samsuna, aile evine.
planım elbet bu değildi, bu olsa zaten acıtmaz.
izmirde kendi ayaklarım üzerinde durup yaşamaya devam etmek istiyordum, ayaklarımı eklemlerinden tutup kırdılar. kanadı kırık güvercin gibi seke seke samsuna döndüm. düzenim yok, mutlu değilim.
olmuyor, bir türlü düzelemiyorum. keder içinde depelenip duruyorum. kollarım keder denizinde kulaç atıp aşacak güçte değil. çabaladıkça batıyorum. nefes almak git gide zorlaşıyor, görüşüm balçığa bulanıyor. önümü göremiyorum, anda da kalamıyorum.
bir laneti yaşıyor gibiyim. hep bozuk bir psikoloji, dengesiz bir ruh hali, aşırı keskin reaksiyonlar, doğru olduğumu sanıp yanlışlarda bayrak taşıyan oluyorum. bir çıkış varsa da ben göremiyorum.
bir yandan çıkamasam bile durup soluklanayım diyorum, ama durdukça ciğerlerime balçık doluyor sanki, acıtıyor. beklemek acıtıyor, güzel günlerin gelmesini beklemek, gerçekten değer görüp sevileceğim o ilişkiyi beklemek, zayıflamayı beklemek, iyi bir işe girmeyi beklemek, yediğim onca kazığı atlatmayı beklemek, yeni arkadaşlar edinmeyi beklemek.
bekledikçe neden tüm bunların olmadığını görüyorum, olduramamaya devam ediyorum çünkü beni perçinleyecek hiçbir şeyi bulamıyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder